Startpagina | LINKS | CONTACT

17 April 1945 07.00 uur

17 April 1945 07.00 uur

Ook ik was in slaap gevallen en schrok wakker door een gebons op het kelderraam, wat net boven de begane grond, op de zijkant van het huis uit komt.
Een zekere de Haan, een man die erg stottert, probeerde ons iets duidelijk te maken, maar kon niet uit z’n woorden komen. En toen we het eindelijk begrepen, (wwe zzijn vvvrij) konden we het niet geloven. Er waren al zooveel geruchten geweest de laatste tijd, dat ook dit wel weer een fabeltje zou zijn.
Buiten hoorden we geloop en geschreeuw van menschen die door elkaar probeerden te praten.
Nieuwsgierig en hoopvol (als het toch eens waar was) zijn we de kelder uitgevlogen en de straat op. Overal kwamen de mensen uit de keldergaten te voorschijn. Uit het zenuwachtige en drukke gedoe heb ik uit op kunnen maken, als dat de ondergrondse het bekend gemaakt moet hebben. Zou het waar zijn, er is al zo veel gepraat de laatste tijd!

Daar kwam een verpleegster aan op weg naar het ziekenhuis. Wij vroegen het haar: Ja hoor zegt ze, het is waar, maar allen moeten nog een paar uur binnenblijven, want er kunnen nog enkele verzetsnesten zitten. En toen begonnen we het te geloven. We hadden dat mensch wel kunnen omhelzen.

Iedereen feliciteerde iedereen en wildvreemden klopten elkaar op de schouder, wat een gelukkige mensen. Als hier maar geen domper op komt dacht ik, we weten eigenlijk nog niets met zekerheid. Velen die zich niets aantrokken van het nog binnenblijven verbod gingen het dorp in ze wilden er meer van weten.
En ja hoor, het was werkelijk waar, Goddank we waren bevrijd. Canadezen stonden voor het gemeentehuis opgesteld en een drukke bedrijvigheid van de ondergrondse, met een oranje band om de arm. De soldaten schoten in de lucht om de mensen van de straat af te houden, want er kon nog wat verzet zitten.

Eén die was wezen kijken, vertelde dat een lid van de ondergrondse met machinegeweer een Duitser met auto de wagen tot stoppen gedwongen had en zoo de Duitser met wagen buit gemaakt had.
Dit is m’n mooiste bladzijde uit het dagboek, alle mensen zijn even blij en opgetogen. Alle ellende van de laatste maanden en in het bijzonder de laatste dagen en nachten schijnen bij toverslag vergeten. Je ziet zelfs al kinderen met oranje lopen, sjerpen en oranje strikken in het haar. Apeldoorn maakt zich op om feest te vieren. Er is nog wel geen eten te krijgen, maar dat mag niet hinderen, een ieder voelt zich van een zware last bevrijd. Eindelijk kunnen we weer zeggen wat we willen.
Eindelijk weer helemaal vrij, sinds 5 jaar.