19 October 1944
Donderdag 19 Oct. 1944
Ben weer terug in Apeldoorn, nu dat is een heel eind lopen hoor, zoo’n 2,5 uur van Nijbroek via Vaassen langs het kanaal naar Apeldoorn.
Ik heb in Nijbroek bij een bakker een groot roggebrood van 8 pond clandestien gekocht voor 6 gulden en ik krijg er nog één van Jan van Geertje en van een andere boer krijg ik wat rogge als hij gedorscht heeft. Dat zit zoo, bij de fam. Berends hebben ze een winkeltje die door Janny hun dochter (de verloofde van Jo Vlottes) gedreven wordt. En Zaterdags avonds komen de boeren uit de omgeving gewoonlijk zelf hun tabak voor de hele week inslaan, al is dat in deze tijd dan veel bescheidener vanwege de bommen. En dan wordt er een echt boerenpraatje gemaakt, over de stand van het gewas, of over stedelingen die het steeds slechter krijgen, of over andere boeren uit de omtrek, want elk kent iedereen daar. En ik ben nu ook zoo’n beetje in de gemeenschap opgenomen, algemeen noemen ze mij Jo uit Eindhoven en ik word als evacuee beschouwd, vermoedelijk omdat er hier ook veel evacuee’s uit Arnhem zijn.
En zoodoende heb ik de boeren gevraagd of ze niets te missen hadden voor de fam. uit Apeldoorn, met het reeds vermelde resultaat.
Dina heeft 10 kerstboomkaarsjes gekregen en ik heb een kaars van Janny gehad, dus alweer geboft.
Het is hier nog erg onrustig in Apeldoorn, het manvolk kan de straat haast niet over of ze worden opgepikt, voor graafwerk te verrichten aan Rijn of IJsel.
Ik was vanmiddag even in de boekenbeurs, was net binnen of menschen kwamen waarschuwen niet naar buiten te gaan want ze waren weer bezig. Ben net zoo lang binnen gebleven tot het weer veilig was, want dat ziekenbriefje uit Eindhoven wat ik heb zal voor de moffen van 0 en geen waarde zijn, daar trekken ze zich niets van aan.
Maandagavond zijn hier weer bommen gevallen in de buurt van Johannastraat en Oranjestraat. Verschillende huizen in elkaar gestort en een stuk of 10 doden.
Deze straten liggen vlak bij het station, wat dan ook wel het doel is geweest. Het schijnen wel zware bommen te zijn geweest, want ver in de omtrek waren de ruiten nog gesprongen. De menschen worden hier moedeloos en dat is geen wonder, de winter staat voor de deur en dan geen kolen geen gas geen licht en de rantsoenen krimpen steeds meer in.
Ik ben gisteren weer bij Dr. Hermanides geweest en moest een ander briefje hebben voor noodsteun. Hij vroeg me of ik niet in Eindhoven wou zitten, het moest er zoo goed zijn, hij had een brief gelezen daarvandaan, ze kregen 3x zoveel brood als hier, chocolade bonbons thee en tabak.
Dezelfde dag riep de B.N.O. af als dat er in Eindhoven hongersnood was, er zou niets meer te krijgen zijn, geen kind kon er meer naar school, want die waren allemaal bezet. Het laatste zullen we maar met een korreltje zout nemen.
Ik spreek vanmiddag Gerard Vlottes, ik wil, zegt hij, alles geven, huis, meubels, kleren, als ik alleen een broek en deken mag houden, indien morgen de oorlog afgelopen is. Hiermee geef ik het beste de stemming weer zoo als die in het algemeen is, de menschen zijn er beu van.
Er kwam hier bij Dina iemand die een hondje (straathondenras) te koop had, de kinderen waren er al direct dol op, toen heeft Dina hem maar gekocht voor f 2,50. Annie en Henkie lopen er de hele dag mee te trekken of beter gezegd de hond loopt met hen te trekken, want de hond gaat niet waar zij gaan, maar huist anders om. We hebben hem knakie genoemd vanwege die f 2,50 omdat er geen geschikter naam voor de hand lag. Overdag is hij zindelijk maar ’s nachts legt hij nog wel eens een souveniertje op de mat, affin ’t is zonder bon.
Maar Annie wil er niets van gezegd hebben, want dat souvenier betreft, kan ie niks aan doen zegt ze, hij liet een windje en toen kwam er een hoopje bij.
En nu eindig ik voor vandaag, het is 9 uur en we gaan naar bed.