Een blauwe en een rode strik
Een blauwe en een rode strik
Zo werd ik negentien. Zo langzamerhand tijd voor vaste verkering. Zo heette dat. Maar hoe weet je of je de echte liefde te pakken hebt? Ik was naar een uitvoering op de Brinklaan van een muziekvereniging. Er was een jongen die had een blauw en een rood strikje op. Dat was voor 't dansen. Je moest dan een strikje kopen als 't erg druk was. De ene keer dansten de blauwe, de andere keer de rode. Die jongen had ze allebei gekocht, dan kon hij altijd meedansen. Wat een kapitalist! Ik zei: "Jij hebt twee strikjes, geef mij er één, dan kan ik ook dansen." 'k Had natuurlijk weer geen geld. "Goed," zei hij "dan moet ik met je dansen." Nu, ik wou niets liever en hij is later m'n man geworden. Ik kreeg dus zo'n beetje verkering, maar was erg wispelturig. Ik wist niet goed of ik van hem hield of niet. Wilde nooit afspreken, ging onderhand rustig met anderen mee, zag 'm dan een tijd niet. Toch vond ik 'm wel aardig, maar 'k was vaak een mispunt. Hij bleef trouw komen vragen, steeds dat hij hom of kuit wilde en toen werd het ernst.